Hij komt, hij komt.....

Bs'd

HIJ KOMT ER AAN

Eerste dag van joods nieuwjaar 2010 Lezing door Rabbijn Shlomo Lewis uit Atlanta

Ik heb lang en diep nagedacht of ik deze lezing wel zou geven die ik nu ga doorgeven.
We willen allemaal de synagoge uit lopen op de hoge feestdagen met een goed gevoel, klaar om aan te vallen op het feestmaal. We willen geraakt worden door een goede speech, maar niet al te hard. We willen ons schuldig voelen, maar niet te veel. We willen uitgedaagd worden, maar niet te veel. We willen veranderd worden, maar niet te veel.

Ik begrijp dat helemaal, maar als rabbijn heb ik een dringende plicht, een verantwoording, om onder woorden te brengen wat er in mijn hart is, en wat ik met mijn hele hart geloof dat gezegd en gehoord moet worden. En daarom wordt ik geleid, niet door wat makkelijk te zeggen is, maar door dat wat pijnlijk is om te zeggen. Ik wordt niet geleid door frivoliteit, maar door ernst. Ik word geleid niet door fijnzinnigheid, maar door dringende noodzaak.

We zijn in oorlog. We zijn in oorlog met een vijand die net zo beestachtig, net zo moorddadig, net zo medogenloos is als de nazi's, maar men kan dat niet opmaken uit hun gedrag. Tijdens de tweede wereldoorlog bestempelden we de stoottroepen niet als vrijheidsstrijders. We noemden de Gestapo niet "militanten". We zagen de aanvallen op onze koopvaardijvloot niet als daden van wettelozen zeelieden. We rechtvaardigden de opkomst van de nazi's niet als onze fout. We kropen niet voor de nazi's door het stof, terwijl we onszelf pijnigden en verklaarden dat we de duitsers mishandeld en vernederd hadden.

We boden niet onze excuses aan voor Dresden, niet voor the Battle of the Bulge, niet voor Al Alamein, niet voor D-Day.

Het kwaad, pure onherstelbare kwaadaardigheid, bedreigde ons, en Roosevelt en Churchill hadden het morele inzicht en het helder begrip om te begrijpen wat er op het spel stond.
Het was niet alleen Sudetenland, niet alleen Tobruk, niet alleen maar Wenen, niet alleen maar Casablanca, het was de hele planeet die op het spel stond.
Lees de geschiedenisboeken en lees hoe schokkend dicht hitler kwam bij totale wereldheerschappij.

Niet alle duitsers waren nazi's, de meeste waren beschaafd. De meeste verafschuwden het derde rijk. De meeste waren goede burgers die een potje bier dronken, de kost verdienden, en 's avonds hun kinderen instopten. Maar te veel van hen keken de andere kant op. Te veel kwamen met het lamme excuus: "We wisten het niet.". Te veel zwegen er. De schuld valt zonder meer op diegenen die de wandaden begingen, maar verantwoordelijkheid en schuld valt ook op degenen die niks deden. Niet alleen de misdadigers waren fout, maar ook degenen die de gordijnen dicht deden, en niks zeiden, en niks deden.

In WO II wonnen we omdat we begrepen wat er loos was. We wisten wie de vijand was en we wisten dat het eind absoluut en onvoorwaardelijk moest zijn.
We maakten ons geen zorgen of we wel of niet de nazi's beledigden. We wogen niet al onze woorden op een goudschaaltje om maar niet de vijand te beledigen. We bouwden vliegtuigen en tanks en slagschepen, en trokken ten strijde om te winnnen. Om de wereld van het kwaad te verlossen.

We zijn in oorlog. Maar te veel mensen zien de feiten niet onder ogen en weigeren om de slechten te identificeren. We zijn zeer omzichtig en zo politiek correct dat het onterend is.

Ik zal er geen doekjes om winden en zeggen dat van Fort Hood naar Bali, van Times Square naar Londen, van Madrid naar Mumbai, van 9/11 naar Gaza, de moordenaars zijn moordzuchtige radicale moslims.

Om hun identiteit te verhullen is misleiding. Hun daden goedpraten is verachtelijk. Hun bedoelingen verhullen is gewetenloos.

Een paar jaar geleden bezocht ik Litouwen tijden eens joodse genealogie reis. Het was een zeer indrukwekkende reis en een zeer persoonlijke pelgrimstocht.
Toen we Kosovo bezochten baden we het avondgebed in de enige overgebleven synagoge in de stad. Voor de oorlog waren er 38 synagoges in de stad, nu maar één. Een oude, krimpende, grijze, gemeente. We maakten een minjan voor het handjevol bejaarde gelovigen in de Choral synagoge, die eens een majesteus juweel in Kovno was.

Na mijn terugkeer bezocht ik Cherry Hill op de shabbat. Een oude vriend van de familie, Joe Magun, kwam naar me toe. "Shalom", zei hij. "Mijn vader zei dat je net terug bent van Litouwen." "Ja", zei ik, "Het was een zeer indrukwekkende ervaring". "Bezocht je ook de Choral synagoge? Die met de grote boog op het plein?" "Ja", zei ik, "Ik heb ze geholpen om een minjan van 10 mannen te maken." Zijn ogen werden groot van vreugde door deze gedeelde herinnering. Een ogenblik staarde hij in de verte, en toen zei hij: ""Shalom, ik groeide op maar een paar meter bij die boog vandaan. De Choral synagoge was waar ik bad als kind." Hij pauseerde even, en overpeinsde het verleden. Zijn glimlach verdween. Pijn verscheen op zijn gezicht. "Ik herinner me een sabbat in 1938, toen Vladimir Jabotinsky naar de synagoge kwam." (Jabotinsky was Menachem Begin's mentor, hij was een vurig spreker, een onbuigbare radicale zionist wiens politieke opvattingen ultra-rechts waren) Joe ging verder: "Toen Jabotinsky kwam, gaf hij een lezing 's morgens op de shabbat, en ik kan nog steeds zijn woorden horen donderen in mijn oren. Hij klom op kansel, staarde naar ons met vurige ogen, er riep: "EHR KUMT. YIDN FARLAWST AYER SHTETL - Hij komt! Joden verlaat de stad!"
We dachten allemaal dat we veilig waren in Litouwen voor de nazi's, en voor hitler. We leefden daar, en bloeiden daar al duizend jaar, maar Jabotinsky had gelijk, zijn waarschuwing was profetisch. Wij zijn er uitgekomen, maar de meesten niet."

Wij zijn niet in Litouwen. Het is niet de dertiger jaren. Er is geen Luftwaffe boven ons. Geen onderzeeërs voor de kust van Long Island. Geen pantserdivisies aan onze grenzen. Maar bedenk wel: We worden aangevallen; onze waardes, onze tolerantie, onze vrijheid, onze deugd, ons land.

Nou voordat sommigen onder jullie met jullie ogen gaan rollen en op jullie horloges gaan kijken, laat me met nadruk stellen, heel duidelijk: Ik ben geen pathologische hater. Ik ben geen manische Paul Revere die op zijn paard door het platteland galoppeert. Ik ben geen pessimist, ik heb geen last van paniekaanvallen. Ik hou van de mensheid. Van alle mensen.
Of ze nou bidden in een synagoge, in een kerk, in een moskee, in een tempel, of dat ze helemaal niet bidden. Ik totaal geen vooroordeel in me. Maar wat ik wel heb is Haat voor hen die haten, ik ben intolerant voor hen die intolerant zijn, en ik heb een onbekommerde, onstopbare obsessie om al het kwaad uitgeroeid te zien.

Vandaag de dag is de vijand de radicale islam, maar er moet helaas met droefheid opgemerkt worden dat er er onwetende mede-samenzwerenden zijn die de handen van de kwaadaardigen versterken. Laat me opmerken dat het overgrote deel van de moslims goede moslims zijn. Prima mensen die niets meer willen dan een Jeep Cherokee op hun oprit, een flat-screen televizie aan de muur, en een goede opleiding voor hun kinderen. Maar deze goede moslims hebben een plicht voor het lot, voor beschaving, en die plicht hebben ze grotendeels verzaakt. De Kulturkampf is niet alleen extern, maar ook intern. De goede moslims moeten rallies in Times Square sponsoren, in Trafalgar Square, in the UN Plaza, op de Champs de Elysee, in Mecca, die het terrorisme veroordelen, en het vermoorden van onschuldigen onvoorwaardelijk afkeuren.
Tot dusver is dat niet gebeurt.
De goede moslims moeten advertenties plaatsen in de New York Times. Ze moeten tijd kopen op de kabel TV, in de Jerusalem Post, in Le Monde, in Al Watan, in Al Jazeera, en het terrorisme veroordelen. Ze moeten zonder meer de slachting van de onschuldigen veroordelen. Dat is tot nu toe niet gebeurt.
Hun zwijgen geeft de kwaadaardigen de kans om de islam te bezoedelen en het te defineren.

Brute daden van medeplichtigheid en ongeinteresseerde nietsdoenerij versterken beide de hand van de duivel.

Ik herinner me een gesprek dat ik met mijn vader had kort voor hij overleed, wat me deed inzien hoe gevaarlijk en hoe gebroken onze wereld is. Het liet me zien de we balanceren op de zeer dunne lijn tussen beschaving en moreel nihilisme.
Hij wist dat hij niet veel tijd meer had, en hij zei het volgende: "Sal, Ik ben klaar om deze wereld te verlaten. Ik had graag nog wat langer geleefd, nog wat meer zonsopgangen gezien, maar om je de waarheid te zeggen: Ik heb het gehad. Ik ben er klaar mee. Afgelopen. Ik hoop dat de goede Heer me vlug tot zich neemt, want ik kan niet langer in deze wereld leven wetende wat er van terecht gekomen is."
Deze verbazingwekkende bekentenis van morele uitputting kwam van een man die de grote depressie meegemaakt had, en de holocaust, de tweede wereldoorlog, de overwinningen van het communisme, McCarthy-isme, strontium 90 en polio. En toch was zijn laatste gedachte: "Het ergste moet nog komen."
En hij wilde het niet mee maken.

Ik deel mijn vaders bezorgdheid en angst dat vele niet de ware existentiele dreiging zien noch de bron van dit gevaar. We moeten wakker worden en de waterpijp ruiken.

"Chill out Lewis, neem een valiumpje en doe het wat rustiger aan", dat is wat velen van jullie nu denken.

Jullie denken net als Glen Beck; Het is niet zo erg, het is niet zo reëel.
Maar ik ben hier om jullie te vertellen: Het is wel zo erg. Vraag het dat lid van onze synagoge wiens zus verdampt is in het twin towers gebouw of dit echt is of niet. De zus was uiteindelijk geidentificeerd aan de verkoolde tanden.
Vraag het aan de leden van onze synagoge die een bus uit moesten vluchten in Parijs, omdat ze belaagd werden door een groep moslim vandalen, of dit overdreven is.
Vraag dat lid van onze synagoge wiens zoon arabische terroristen opspoort die pizzeria's, kleuterscholen, pesachvieringen, stadsbussen, en speeltuinen willen opblazen, of dit een overdreven, dramatische, overdrijving is.

Vraag het aan hen, vraag het aan hen allen, vraag het aan de amerikaanse soldaat waar we naast zitten in het vliegtuig en die hier is voor een korte vakantie, terwijl wij vliegen naar ons Delta vakantie pakket. Vraag hen of het erg is. Vraag hen of het echt is.

Was er iemand in Europa in de jaren 20 die enig idee had hoe Europa er in de jaren 40 er uit zo zien?

Was er iemand in de koffiehuizen van Berlijn of in de operazalen van Wenen die dacht te weten dat spoedig volkerenmoord de gevierde cultuur zou zijn?

Was er iemand die dacht dat een gek uitziende schilder genaamd Shickelgruber in minder dan 10 jaar van de bierhallen in Munchen en de gevangenis naar de rijksdag zou gaan en Fuhrer zou worden?
Pakten de joden hun tassen in om Warshow, Vilna, Athene, Parijs, Bialystok, Minsk te verlaten, wetende dat hun nieuwe adres spoedig Treblinka, Sobibor, Dachau, en Auswitz zou zijn?

De torah geleerden zeggen: "Aizehu chacham - haroeh et hanolad - Wie is wijs? Hij die in de toekomst kijkt." We moeten ons niet rondwentelen in een gevoel van genoegzaamheid, in een misplaats gevoel van tolerantie, en een naief gevoel van veiligheid.

We moeten de geschiedenis ijverig bestuderen, en niet huilend in zak en as zitten bij de rivier in Babel. We moeten ons niet laten hypnotiseren door mooi klinkende retoriek die ons hart kalmeert maar onze ziel in gevaar brengt. We kunnen ons niet tot inactiviteit laten leiden door angst voor het beledigen van de beledigers. De radicale islam is de gesel, en dat moet van de daken geschreeuwd worden.
Van zee tot zee moeten we rechtop staan met de borst vooruit, trots op onze beschavind en morele weerbaarheid. Onmiddelijk na 9/11, hoeveel moskeeën werden er verwoest in Amerika? Geen enkele. Na 9/11, hoeveel moslims werden er vermoord in Amerika? Geen enkele. Na 9/11, hoeveel anti-moslim demonstraties werden er gehouden in Amerika? Geen enkele. En toch verontschuldigen we ons. We kruipen. We smeken om vergeving.

De mysterieuze litanie van onze dwaasheid gaat door. Zou er een synagoge moeten zijn op de plaats waar Baruch Goldstein zevenentwintig arabieren doodschoot die aan het middaggebed bezig waren? Zou er een museum moeten zijn op de plaats van Wounded Knee waar de US cavalerie geprezen wordt? Zou er een kerk gebouwd moeten worden in de Syrische stad Ma'arra waar kruisvaarders 100.000 moslims vermoord hebben? Zou er een dertien verdiepingen tellende moskee en islamitisch centrum moeten zijn op slechts een paar stappen afstand van Ground Zero?

Ondanks alle retoriek, kan de essentie van het probleem heel eenvoudig samengevat worden. De moslimgemeenschap heeft het grondwettelijke recht om hun gebouw te bouwen waar ze maar willen. Ik geloof niet in het argument: "Wanneer wij een kerk of een synagoge in Mekka kunnen bouwen, dan kunnen zij hier een moskee bouwen." Amerika is groter dan Saoudi Arabië, en New York is groter dan Mekka. Democratie en vrijheid moeten overwinnen.

Kunnen zij bouwen? Zeker. Mogen zij bouwen? Zeker. Maar zouden zij moeten bouwen op die plaats? Nee - maar die beslissing moet van hen komen, niet van ons. Gevoeligheid, medeleven, kan niet gemeten worden in meters of huizenblokken. Of je voelt de pijn van de ander en leeft met hem mee, of je voelt het niet.

Als degenen achter dat project goede vredelievende, oprechte, tolerante moslims zijn, zoals zij claimen, dan zouden ze beter moeten weten, ze zouden de bouwvergunnen moeten verscheuren, en ergens anders moeten gaan bouwen.

Geloof het of niet, ik ben een betalend en kaart dragend lid van de American Civil Liberties Union, en toch vind ik dit miserabele incident van begin tot eind, verontrustend, om het heel voorzichtig te zeggen.

William Burroughs, the schrijver en dichter, schreef in een cynische bui: "Als iemand van een andere planeet één blik zou werpen op onze aarde, zou hij zeggen: "Ik wil de manager spreken."

Laat ons inzien dat de islamitische aanvallen over de hele wereld vechtpartijen zijn, vuurgevechten, en kwaadaardige afleidingsmanouvres. Christus en de anti-Christus. Gog en Magog. De Zonen van het Licht en de Zonen der Duisternis. De bloedige botsing tussen beschaving en depravity is op de grens tussen Libanon en Israel. Het is op de kust van Gaza en in de heuvels van Judea op de westelijke Jordaanoever. Het is op de zandstranden van Tel Aviv, en in het winkelcentrum van Ben Jehudah straat. Het is in de ondergrondse scholen van Sderot, en in de gepantserde stadsbussen. Het op elk schoolplein, kleuterschool, klaslokaal, park, theater, in elke plaats van onschuld en puurheid.

Israel is het laboratorium, de proefballon. Elke explosie, elk bloederig incident is niet zomaar een willekeurige orgie van geweld. Het is een zorgvuldig geplande, strategische sonde, gestoken in het hart, ingewanden, en ziel van het westen.

In de zesdaagse oorlog was Israel het verlengstuk van westerse waarden en strategie terwijl de arabische staten het verlengstuk waren van oosterse, sovjet waarden en strategie.
Ook vandaag is het een confrontaties tussen proxies, verlengstukken, maar de inzet is veel groter dan Jeruzalem of de West Bank. Israel in haar strijd staat voor de beschaafde wereld, terwijl hamas, hezbollah, al queda, Iran, islamitische jihad, staat voor de wereld van psychopatisch verachtelijk kwaad.

Terwijl Israel, imperfect als het is, de aanvallen afslaat, zijn velen van het pad af geraakt, en zij betonen geen sympathie, geen bewondering, en geen begrip voor Israels zware taak, maar vertonen slechts regelrechte haat en minachting.
Zonder morele duidelijkheid zijn we gedoemd, want Israels zware strijd zal uiteindelijk de onze zijn. Hanna Arendt in haar klassieker "De Oorsprong van Totalitairisme" zegt accuraat dat het eerste doelwit van een tyrannie de joden zijn.

Wij zijn de proefballon. De kanarie in de kolenmijn. Als de jood/Israel mag bloeden zonder noemenswaardig protest van de "goeden", dan grinnikt de tyrannie en gaat verder met het uitvoeren van zijn agenda.

Morele verwarring is een dodelijke zwakte en het heeft gigantische proporties aangenomen in het westen, van de oval office tot de UN, van de BBC tot Reuters tot MSNBC, van de New York Times tot Le Monde, van universitaire campussen tot britse leraren vakbonden, van het internationale Rode Kruis tot de presbyteriaanse kerk, tot de aartsbischop van Canterbury.

Er wordt een boodschap uitgedragen wanneer onze president Turkije bezoekt, en Egypte, en Saudie Arabie, en niet Israel.

Er wordt een boodschap uitgezonden en er zijn consequenties wanneer vrije meningsuiting op een universitaire campus er alleen maar is voor hen die opkomen voor de rechten van palestijnen.

Er wordt een boodschap uitgezonden en er zijn gevolgen wanneer de media opzettelijk filmpjes vervalsen en veranderen om Israel te demonizeren.

Er wordt een boodschap uitgezonden wanneer de UN zonder ophouden Israel veroordeelt, en gruwelijke mensenrechtenschendingen in Iran, Soedan, Venezuela, Noord Korea, China, en andere schurkenstaten negeert.

Er wordt een boodschap uitgezonden en er zijn gevolgen wanneer kerken gemotiveerd zijn door verlossings theologie, en niet door historische feiten.

Er wordt een boodschap uitgezonden en er zijn gevolgen wanneer moordenaars en terroristen worden verdedigd door het obsceen doorzichtige: "De één zijn terrorist is de ander zijn vrijheidsstrijder."
John Milton zei: "Hypocrisie is het enige kwaad wat onzichtbaar rondwaart."

Een paar dagen na het incident met de gaza blokkade in het voorjaar, kwam er een lid van mijn gemeente bij me langs. Hij vroeg me: "Hoe gaat het met u, rabbijn?" Ik keek op, probeerde te glimlachen, en zei: "Ik heb betere dagen gekend."
"Wat is het probleem? Is er iets wat ik kan doen om u op te vrolijken?" vroeg hij.
"Bedankt voor het aanbod, maar ik ben gewoon een beetje down vandaag." en ik liet hem een kranteartikel zien wat ik zat te lezen.
"Madrid's homo parade weigert Israelische groep vanwege het gazaschip incident."
Ik legde mijn bezoeker uit dat de Israleische gay pride groep niet mee mocht doen omdat de burgemeester van Tel Aviv niet zijn verontschuldigen wilde aanbieden voor het stoppen van het gazaschip door het Israelische leger.
Het enige land in het Midden Oosten waar homorechten bestaan is Israel. Het enige land in het Midden Oosten waar er een homoparade is is Israel. Het enige land in het Midden Oosten waar homobuurten en homobars zijn is Israel.

Homo's in Gaza worden opgehangen, geëxecuteerd door Hamas als ze uit de kast zouden komen, en toch wordt Israel afgekraakt en gedemoniseerd.

Op zoek naar logica?

Op zoek naar een reden?

Op zoek naar gezond verstand?

Kafka op één van zijn meest duistere dagen zou dit bizarre spektakel niet hebben kunnen verzinnen, en wij, de nuttige idioten, proberen het de keelafsnijdenrs naar de zin te maken, en sloven ons uit dat ze ons maar aardig vinden, terwijl we ondertussen dieper en dieper wegzinken in het moeras van moreel verval, terwijl de vijand lacht, het hele eind naar de West Bank en verder.

Het is vermoeiend en moedeloos makend. We leven in een tijd waarin de uitdrukking "rechtvaardigheid" een nieuwe betekenis gegeven wordt, en waarin degenen met morele helderheid een bedreigde en belegerde soort zijn.

Jesaja waarschuwde ons duizenden jaren geleden: "Wee hun die het kwade goed noemen en het goede kwaad; die duisternis voorstellen als licht en licht als duisternis; die bitter doen doorgaan voor zoet en zoet voor bitter."
We leven op een planeet die zowel Chelm als Sodom is, het is een beangstigende en gek makende plaats om te zijn.

Hoe overtuigen we de wereld en velen van de onzen dat het niet alleen anti-semitisme is, niet alleen maar anti-zionisme, maar een alles omvattende aanval van de onheilige radicale islamieten op alles wat moreel van waarde is voor ons?

Hoe overtuigen we de wereld en velen van de onzen dat verzoening geen optie is, dat een compromie niet mogelijk is?

Alles wat we zijn, alles wat geloven, alles wat we hoogachten, staat op het spel.

De dreiging is zo ongelooflijk duidelijk, en de vijand is zo ongelooflijk medogenloos, dat het onbegrijpelijk is hoe iemand de feiten niet onder ogen kan zien.
Laten we eens een vergelijking maken. Als iemand een levensbedreigende infectie zou oplopen, en niet alleen zouden we tegen hem schreeuwen omdat hij het lef heeft om anti-biotica te gebruiken, maar we zouden er op staan dat de bacterie het recht heeft om zijn lichaam te infecteren, en dat misschien, als we de infectie een arm en wat tenen zouden geven, dan zou het misschien tevreden zijn en stoppen met zich te verspreiden. Zou iemand die medische opinie accepteren? Well mensen, dat is de benadering voor de radicaal islamitische bacterie. Het is amoreel, heeft geen geweten, en zal zich blijven verspreiden tenzij het uitgeroeid wordt. Er zijn geen onderhandelingen mogelijk. Pogingen tot verzoening zijn dodelijk.

Ik was geen grote fan van George Bush, ik heb niet voor hem gestemd. (ik ben nog steeds een geregistreerde democraat) Ik was het oneens met veel van zijn politiek, maar voor wat betreft één ding had hij gelijk: Zijn morele inzicht was perfekt voor wat betreft de oorlog tegen terreur, tegen de radicaal islamitische terreur. Er was geen neutraal gebied, je was of vriend of vijand. Er was geen plaats in Bush zijn wereld voor een neutraal Zwitserland. Hij wist dat deze strijd niet Toyota tegen General Motors was, niet de Iphone tegen de Droid, niet the Braves tegen de Phillies, maar een bloedserieuze oorlog waarin de winnaar alles opstrijkt. Knipper met je ogen en je verliest. Onderschat, en je wordt verpletterd.

Ik weet dat er onder jullie sommigen zijn die mij afgezet hebben. Maar ik weet ook dat velen hun rabbijnen afgezet hadden vijfenzeventig jaar geleden in Warschau, Riga, Berlijn, Amsterdam, Krakow, en Vilna. Ik krijg geen bevrediging van die gedachte, alleen maar een bittere realisatie dat er niets nieuws onder de zon is.

Genoeg retoriek. Wat denken jullie van wat voorbeelden? Een paar weken geleden stond er op de voorpagina van de Time Magazine een gruwelijke foto met een gruwelijk verhaal.
De foto was van een 18 jarige afghaanse vrouw Bibi Aisha, die wegvluchtte van haar man en zijn familie die haar mishandelden. Dagen later werd ze gevonden door de taliban, en ze werd naar een open plaats in de bergen gesleept, waar ze schuldig bevonden werd aan het schenden van de sharia wetgeving. Haar straf werd onmiddelijk voltrokken. Vier mannen hielden haar tegen de grond terwijl haar echtgenoot haar beide oren afsneed, en daarna sneed hij haar neus er af.

Dat is de vijand. (houdt een uitvergroting van de foto omhoog) http://brightnepenthe.blogspot.com/2010/08/bibi-aisha.html

Als niets anders ons raakt, laat dan het verminkte gezicht van Bibi Aisha het gezicht zijn van de radicale islam. Laat haar gezicht zelfs de meest naive en de meest zelfvoldane persoon onder ons wakker schudden. In de heilige kruistocht tegen dit absolute kwaad, laat de foto van Bibi Aisha's verminking ten toon gesteld worden op reclameborden langs de snelweg, langs elke weg van route 66 tot de autobahn tot de transarabische snelweg. Haar foto moet tentoon gesteld worden op de muur van elke hal van Tokio tot Stockholm tot Rio. Op elk netwerk, op elk reclameblok, moet Bibi Aisha's gezicht vertoond worden met het onderschrift: "Radicaal islamitische barbaren deden dit", en daarbij: "Deze reclame is goedgekeurd door Hamas, door Hezbollah, door de Taliban, door de iraanse revolutionaire raad, door de islamitische jihad, door Fatah El Islam, door Magar Nodal Hassan, door Richard Reid, door Ahmanijad, door Sheik Omar Abdel Rahman, door Osama bin Laden, door Edward Said, door The Muslim Botherhood, door Al Queda, by CAIR."

"Het morele sentiment is de druppel die de zee in balance brengt." zei Ralph Waldo Emerson. Vandaag de dag, mijn vrienden, is de zee vreselijk uit balans, en we kunnen allemaal gemakkelijk verdrinken in onze morele bijziendheid en de aanbidding van politieke correctheid.

We kijken in de hemelen, sturen onderzoeksinstrumenten naar verre sterrenstelsels, we kijken in quarks en ontdekken deeltjes die Einstein verbluft zouden hebben. We maken computers die de menselijke hersens naar de kroon steken, en hebben technologie dat verder gaat dan science fiction.

Wat we ons voorstellen, wordt realiteit met verbazingwekkende snelheid. Als we er over dromen, dat zit het er aan te komen. En toch zijn we op een kritiek punt in de geschiedenis van deze planeet die ons zou kunnen terugsturen naar een grot, naar een cultuur waar een neanderthaler zich diep voor zou schamen.

Onze ouders en grootouders zagen het hakenkruis, en deinsden er voor terug. Zij begrepen de dreiging, en vernietigden de nazi's.
Wij zien de vlag van de radicale islam, en kunnen niets minder doen.

Een rabbijn kreeg eens de vraag van zijn studenten: "Rabbijn, waarom zijn uw toespraken zo ernstig?" De rabbijn antwoordde; "Als ons huis in de brand staat, en we kiezen er voor om onze kinderen niet wakker te maken, omdat we hun slaap niet willen verstoren, is dat dan liefde?"

Kinderlach, 'di hoyz brent.' Kinderen, jullie huis staat in de brand, en ik moet jullie wakker maken. Was het tijdens de tweede wereldoorlog de gewone gang van zaken voor priesters, dominees en rabbijnen? Gaven zij gezellige preken en leuke verhalen terwijl Europa viel, de Pacific viel, toen Noord Afrika viel, toen het Midden Oosten en Zuid Amerka wankelden, toen Engeland bloedde?
Negeerden zij de demonische moloch en de stinkende adem van het kwaad? Nee, dat deden zij niet. Er was duidelijkheid, moed, inzicht, vastberadenheid, opoffering, en we overwonnen. Ook vandaag moet het weer ons finest hour zijn. We moeten het niet aandurven om weer terug te vallen in de banaliteit van onze dagelijkse routine, de krantekoppen bekijken, en er van uitgaan dat de goede zullen winnen.

Democratieën winnen niet altijd.

Tyrannnen verliezen niet altijd.

Mijn vrienden, de wereld staat in brand, en we moeten wakker worden. "EHR KUMT." "HIJ KOMT."